Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Σαν σήμερα (25/11/1970) αυτοκτόνησε ο Γιούκιο Μισίμα


Νέος όταν ακόμη ήταν υπέρμαχος του εξευρωπαϊσμού της Ιαπωνίας
Στις 25 Νοεμβρίου 1970, ο Γιούκιο Μισίμα ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς του 20ού αιώνα συγκλόνισε τη χώρα του όταν πήρε όμηρο έναν κορυφαίο στρατηγό και προέτρεψε τους στρατιώτες της Jietai (των Δυνάμεων Αυτοάμυνας της Ιαπωνίας) να υποκινήσουν ένα πραξικόπημα_νωρίτερα είχε παραδώσει το τελευταίο του έργο «Εκπεσών Άγγελος».

Οταν το σχέδιό του απέτυχε, πήρε μέρος σε ένα shinju (μια τελετουργική διπλή ερωτική αυτοκτονία). Ήταν μια εντυπωσιακά τραγική δημόσια επίδειξη, που οι συμπολίτες του ακόμα δυσκολεύονται να κατανοήσουν. Ο Μισίμα, που κάποτε υπήρξε υπέρμαχος του εξευρωπαϊσμού της ιαπωνικής τέχνης και κοινωνίας, προς το τέλος της ζωής του προωθούσε τα κλασικά ιαπωνικά ιδεώδη.
Ο Γιούκιο Μισίμα (Yukio Mishima) ήταν Ιάπωνας συγγραφέας και σκηνοθέτης. Γεννήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 1925 και ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας. Το πραγματικό του όνομα ήταν Κιμτάκε Χιραόκα. Είχε εκπαιδευτεί στο στρατό στις δυνάμεις αυτοάμυνας. Εκτός από το μεγαλο λογοτεχνικό έργο του σκηνοθέτησε την ταινία Τελετουργία του έρωτα και του θανάτου το 1965.
  • Τα έργα του
Γιαπωνέζικος τίτλος Αγγλικός τίτλος Ελληνικός τίτλος Χρονιά
Kamen no Kokuhaku Confessions of a Mask Εξομολογήσεις μιάς μάσκας' 1948
Ai no Kawaki Thirst for Love Δίψα για έρωτα 1950
Kinjiki Forbidden Colors Απαγορευμένα χρώματα 1953
Shiosai The Sound of Waves Ο ήχος των κυμάτων 1954
Kinkaku-ji* The Temple of the Golden Pavilion Ο ναός του χρυσού περιπτέρου 1956
Kyoko no ie Kyoko's House Σπίτι του Kyoko 1959
Utage no Ato After the Banquet Μετά από το συμπόσιο 1960
Gogo no Eiko The Sailor Who Fell from Grace with the Sea Ο ναυτικός που έπεσε στην Θάλασσα 1963
Kinu to Meisatsu Silk and Insight Μετάξι και διορατικότητα 1964
Mikumano Mode
(short story)
Acts of Worship Πράξεις της λατρείας 1965
Sado Koshaku Fujin
(play)
Madame de Sade Η κυρία ντε Σαντ 1965
Yukoku (short story) Patriotism Πατριωτισμός 1966
Manatsu no Shi Death in Midsummer and other stories Θάνατος στο θερινό ηλιοστάσιο και άλλες ιστορίες 1966
Hagakure Nyumon The Way of the Samurai: Yukio Mishima on Hagakure in modern life Ο τρόπος του Σαμουράι 1967
Waga Tomo Hittora
(play)
My Friend Hitler and other plays Ο φίλος μου Χίτλερ και άλλα έργα 1968
Taiyo to Tetsu Sun and Steel Ήλιος και χάλυβας 1970
Hojo no Umi The Sea of Fertility (τετραλογία) Η θάλασσα της γονιμότητας 1964-
1970
Part 1: Haru no Yuki Spring Snow "Ανοιξιάτικο Χιόνι 1968
Part 2: Honba Runaway Horses Αφηνιασμένα Άλογα 1969
Part 3: Akatsuki no Tera The Temple of Dawn Ο Ναός της Αυγής 1970
Part 4: Tennin Gosui
The Decay of the Angel
Εκπεσών Άγγελος 1970

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Σαν σήμερα (22-11-1963) δολοφονήθηκε ο Τζον Φ. Κένεντι

Η Τζάκι και ο Τζον Κένεντι στο ανοιχτό αυτοκίνητο λίγο πριν τη δολοφονία

Ήταν 22 Νοεμβρίου του 1963, όταν η ιστορία έγραφε μία από τις πιο μαύρες της σελίδες.

Μια ανοιχτή Λίνκολν Κοντινένταλ, μοντέλο 1961, διασχίζει τους δρόμους του Ντάλας εν μέσω επευφημιών και χειροκροτημάτων. Στο πίσω κάθισμα κάθεται ένα από τα πιο διάσημα ζευγάρια της ιστορίας, ο Τζον και η Τζάκι Κένεντι. Λίγα λεπτά αργότερα, το πανηγυρικό σκηνικό μετατρέπεται σε τόπο φονικού και οι επευφημίες μετατρέπονται σε απεγνωσμένες εκκλήσεις για βοήθεια.


Ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι κείτεται νεκρός, χτυπημένος από τις σφαίρες ενός όπλου που ακόμα και σήμερα πολλοί εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ποτέ δεν κράτησε ο Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ.

Σήμερα, 47 χρόνια μετά, πολλοί από τους πρώην πράκτορες των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, που είχαν διοριστεί για να προστατεύουν τον Τζον Κένεντι, αναμοχλεύουν μνήμες από εκείνη την ημέρα.

Ο Χιλ Κλιντ, πρώην πράκτορας, ο οποίος έτρεξε αμέσως μετά τον πρώτο πυροβολισμό σε μία απελπισμένη προσπάθεια να προστατεύσει τον πρόεδρο λέει: «Τον είδα να πιάνει τον λαιμό του. Έτσι πήδηξα και έτρεξα κοντά. Λίγο πριν φτάσω στο αυτοκίνητο, ο τρίτος πυροβολισμός τον χτύπησε στο κεφάλι. Ήταν ήδη αργά». Και τότε ήταν που η πρώτη κυρία, Τζάκι Κένεντι, ακούστηκε να φωνάζει «Τι σου έκαναν».

Μια λεπτομερής περιγραφή της δολοφονίας του Κένεντι θα περιλαμβάνεται στο καινούργιο βιβλίο με τίτλο «Η λεπτομέρεια του Κένεντι», το οποίο βασίζεται σε συνεντεύξεις από τους πράκτορες που προστάτευαν τότε τον αμερικανό πρόεδρο.

«Δεν μπορούσαμε να βοηθήσουμε και αισθανθήκαμε ότι αποτύχαμε τελείως. Ήταν ένα φοβερό συναίσθημα, δήλωσε ο Τζέρι Μπλέιν, πρώην γερμανός πράκτορας.

Ο Χιλ Κλιντ προσθέτει: «Νόμιζα ότι υπήρχε κάτι που θα μπορούσα να κάνω. Εάν είχα αντιδράσει πιο γρήγορα, εάν είχα κινηθεί πιο γρήγορα, θα μπορούσαν τα πάντα στον κόσμο να είναι διαφορετικά σήμερα».


Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=368797&dt=22/11/2010#ixzz16Af54GhA

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Τριάντα επτά χρόνια από την εξέγερση ενάντια στη Χούντα των συνταγματαρχών

«Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο...»

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010 [ 10:55 ]

Το στρατιωτικό άρμα κατευθύνεται στην πύλη του Πολυτεχνείου

Τριάντα επτά χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την εξέγερση του Πολυτεχνείου ενάντια στη Χούντα των συνταγματαρχών. Η εξέγερση ξεκίνησε στις 14 Νοεμβρίου του 1973 και κορυφώθηκε στις 17 Νοεμβρίου, με την εισβολή του τανκ στον χώρο του Πολυτεχνείου.

Οι αναταραχές είχαν αρχίσει μήνες νωρίτερα, τον Φεβρουάριο, όταν φοιτητές της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κατέλαβαν το κτίριο της σχολής στο κέντρο της Αθήνας επί της οδού Σόλωνος, ζητώντας ανάκληση του νομού 1347 που επέβαλε την στράτευση «αντιδραστικών νέων», καθώς 88 συμφοιτητές τους είχαν ήδη στρατολογηθεί με τη βία.


Από την ταράτσα του κτιρίου απαγγέλλουν τον ακόλουθο όρκο: «Εμείς οι φοιτηταί των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων ορκιζόμαστε στo όνομα της ελευθερίας να αγωνισθούμε μέχρι τέλους για την κατοχύρωση: α) των ακαδημαϊκών ελευθεριών, β)του πανεπιστημιακού ασύλου, γ) της ανακλήσεως όλων των καταπιεστικών νόμων και διαταγμάτων».

Στις 14 Νοεμβρίου 1973 φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφάσισαν αποχή από τα μαθήματα, ενώ την ίδια ώρα ξεκινούν διαδηλώσεις εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος. Καθώς οι αρχές παρακολουθούσαν αμέτοχες, οι φοιτητές οχυρώθηκαν μέσα στο κτίριο της σχολής επί της οδού Πατησίων και ξεκίνησαν τη λειτουργία του ανεξάρτητου ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου.

Ο πομπός κατασκευάστηκε μέσα σε λίγες ώρες στα εργαστήρια της σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανικών από τον Γιώργο Κυρλάκη. Το, πλέον ιστορικό, μήνυμά τους ήταν:

«Εδώ Πολυτεχνείο! Λαέ της Ελλάδας το Πολυτεχνείο είναι σημαιοφόρος του αγώνα μας, του αγώνα σας, του κοινού αγώνα μας ενάντια στη δικτατορία και για την Δημοκρατία. Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο. Σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων».

Εκφωνητές του σταθμού ήταν η Μαρία Δαμανάκη, ο Δημήτρης Παπαχρήστος και ο Μίλτος Χαραλαμπίδης.

Τα ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου αποφασίζεται η επέμβαση του στρατού και ένα από τα άρματα μάχης που είχαν παραταχθεί έξω από τη σχολή, γκρεμίζει την κεντρική πύλη. Όπως φαίνεται και στο ιστορικό φιλμ που τράβηξε παράνομα Ολλανδός δημοσιογράφος, το τανκ έριξε την σιδερένια πύλη τη στιγμή που επάνω βρίσκονταν φοιτητές.

Ο σταθμός του Πολυτεχνείου έκανε εκκλήσεις στους στρατιώτες να αψηφήσουν τις εντολές των ανωτέρων τους, αλλά η μετάδοση διακόπηκε με την είσοδο του άρματος στον χώρο της σχολής. Οι φοιτητές, βλέποντας το άρμα μάχης να εισβάλλει, ακολουθούμενο από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, άρχισαν να αποχωρούν μαζικά από την πύλη επί της Στουρνάρη.

Οι αστυνομικές δυνάμεις επιτίθενται στους φοιτητές, την έξοδο των οποίων αποφασίζουν (σύμφωνα και με το πόρισμα του εισαγγελέα Τσεβά) να περιφρουρήσουν κάποιοι από τους στρατιώτες που βρίσκονταν στην περιοχή, οι οποίοι σε ορισμένες περιπτώσεις επενέβησαν και εναντίον των αστυνομικών που βιαιοπραγούσαν στους φοιτητές. Πολλοί φοιτητές βρίσκουν καταφύγιο σε γειτονικές πολυκατοικίες. Ελεύθεροι σκοπευτές της αστυνομίας ανοίγουν πυρ από γειτονικές ταράτσες, ενώ άνδρες της ΚΥΠ καταδιώκουν τους εξεγερθέντες.

Στρατιώτες και αστυνομικοί έβαλαν με πραγματικά πυρά κατά πολιτών μέχρι και την επόμενη μέρα.

Η πρώτη επίσημη καταγραφή έγινε τον Οκτώβριο του 1974, από τον εισαγγελέα Δημήτρη Τσεβά. Στο πόρισμά του γίνεται λόγος για 18 επίσημους νεκρούς και 16 άγνωστους «βασίμως προκύπτοντες». Το 1975, ο αντιεισαγγελέας εφετών Ιωάννης Ζαγκίνης έκανε λόγο για 23 νεκρούς, ενώ κατά τη διάρκεια της δίκης που ακολούθησε προστέθηκε ακόμη ένας.

Σύμφωνα με έρευνα (το 2003) του διευθυντή του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, Λεωνίδα Καλλιβρετάκη ο αριθμός των επωνύμων νεκρών ανέρχεται σε 23, ενώ αυτός των νεκρών αγνώστων στοιχείων σε 16. Ο Χρήστος Λάζος υποστηρίζει ότι οι νεκροί είναι 83 και ίσως περισσότεροι.

Στις 24 Αυγούστου του 1975, το Πενταμελές Εφετείο Αθηνών, με πρόεδρο τον Ιωάννη Ντεγιάννη, εκδίδει την απόφασή του για τη δίκη των πρωταιτίων της Χούντας. Η ποινές που επιβλήθηκαν ήταν «εις θάνατον» για τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, τον Στυλιανό Παττακό και τον Νικόλαο Μακαρέζο, ενώ οκτώ κατηγορούμενοι καταδικάζονται σε ισόβια, επτά σε ποινές προσκαίρου καθείρξεως και δύο αθωώνονται. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μετατρέπει, την ίδια μέρα, τις θανατικές ποινές σε ισόβια.

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Σαν σήμερα(12-11-1923) πέθανε ο αρχιτέκτοντας Ερνέστος Τσίλλερ

Πλατεία Ομόνοιας. Κτίρια του Τσίλλερ

Ο Ερνέστος Τσίλλερ γεννήθηκε στις 22 Ιουνίου του 1837 σε ένα μικρό χωριό της Σαξονίας κοντά στη Δρέσδη της Γερμανίας και αργότερα απέκτησε την ελληνική υπηκοότητα.

Σε ηλικία μόλις 24 ετών, το 1861, έναν χρόνο πριν την έξωση του βασιλιά Οθωνα, Τσίλλερ φθάνει στην Αθήνα μετά από προτροπή του Δανού δασκάλου του Θεόφιλου Χάνσεν.

Τα αρχαία ερείπια θα μαγνητίσουν αμέσως τον νεαρό αρχιτέκτονα ο οποίος θα εμπνευστεί μετέπειτα τα διακοσμητικά στοιχεία των σπιτιών του από τις μελέτες που έχει πραγματοποιήσει επάνω στην αρχιτεκτονική δομή αρχαίων ερειπίων.

Τα πρώτα έργα που θα σχεδιάσει είναι θέατρα: έφτιαξε το Δημοτικό Θέατρο Αθηνών (πλ. Κοτζιά, γκρεμίστηκε το 1940), το Βασιλικό (Εθνικό) Θέατρο, το Θέατρο Πατρών, το Θέατρο Ζακύνθου (καταστράφηκε από τους σεισμούς).

Επέβλεψε την εκτέλεση των έργων του Χάνσεν στο Ζάππειο, της Εθνικής Βιβλιοθήκης, του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, ενώ είναι ο αρχιτέκτονας του σημερινού Προεδρικού Μεγάρου- τότε ανακτόρου του διαδόχου Κωνσταντίνου.

Ο Τσίλλερ έβαλε επίσης τη σφραγίδα του σε ιδιωτικά μέγαρα, όπως το «Ιλίου Μέλαθρον», για τον Ερρίκο Σλήμαν (σημερινό Νομισματικό Μουσείο), τα Μέγαρα Μελά, Σταθάτου, Δεληγιώργη (πρώην Ταινιοθήκη), Καλλιγά, Ψύχα, Πεσματζόγλου.

Εκτισε επίσης το Γερμανικό και το Αυστριακό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο και στον Πειραιά τη συνοικία Τσίλλερ (πλατεία Αλεξάνδρας), τα ξενοδοχεία «Μπάγκειον» και «Αλέξανδρος» στην Ομόνοια, εκκλησίες στο Μαρκόπουλο, το Αίγιο, το Βέλο Κορινθίας, τα Βίλια Αττικής κλπ.

Ο Τσίλλερ πέθανε στις 12 Νοεμβρίου του 1923. Ο αριθμός των έργων του ξεπερνά τα 500.


Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=366725&dt=12/11/2010#ixzz158abJQou